ROOTSVILLE CD REVIEW by Luc Meert

“Wat moeten we hier nu mee” vroegen wij ons af na de eerste beluistering...En zelfs ettelijke malen later weten we nog niet goed hoe we deze plaat moeten recenseren.....

De Jug Band Sound was redelijk populair in de contreien rond Memphis in de jaren 1920 en -30 en situeert zich ergens tussen de ragtime en de akoestische blues.  Er werden niet zelden huisgemaakte instrumenten voor gebruikt en doorgaans kwam deze sound net tot uiting door het gebruik van meerdere van deze instrumenten.  De Blues uit diezelfde periode schuurde daar soms zeer dicht tegenaan en beide genres zullen wel wat invloed op mekaar hebben gehad...

Maar aan dit alles hebben de heren van Brotherhood of the Jug Band Blues waarschijnlijk geen boodschap (en u misschien al evenmin).  Feit is dat dit zootje ongeregeld zich kostelijk amuseert op deze schijf.  Steve Strohmeier (gitaar, harmonica), Brooklyn ‘Stoned Wheat Thin’ Slim (zang, gitaar, harmonica, kazoo), Ernesto ‘Lovercat’ Gomez (zang, gitaar, harmonica); Arturo ‘the Jugman’ Stile (zang, harmonica) en Eli ‘Sweet Son’ Smith (zang, washboard, percussie) spelen op dit album 15 rauwe , eerlijke, ongepolijste songs.  Doorgaans geen solo’s, geen tempowisselingen, meestal standaardmelodieën, hier en daar een schuifje mondharmonica (niet altijd even toonvast), en dit een uur lang...
De opnames zijn ook niet altijd even zuiver, maar misschien was dat wel de bedoeling om zo nog meer die typische sfeer op te wekken....

The Brotherhood of the Jug Band Blues speelt in de New York City Subways in het kader van het MUNY (Music Under New York) programma.  In die metro van Big Apple en de kleine clubs en achterzaaltjes in de buurt kunnen ze wel op belangstelling rekenen, maar hier in de lage landen ???
In een bruine kroeg, na meerdere glazen, zal dit waarschijnlijk een zeker enthousiasme bij de aanwezigen uitlokken maar op een podium zie ik ze niet direct scoren, bij u thuis in de huiskamer misschien ?